پرخاشگری در کودکان 3ساله و بالاتر: تفاوت پرخاشگری عادی و ناسالم

چه زمانی باید به متخصص مراجعه کرد؟

در برخی موارد، پرخاشگری در کودکان ممکن است نشانه‌ای از یک مشکل عمیق‌تر مانند اختلالات رفتاری یا اضطراب باشد. اگر پرخاشگری کودک شدید، مکرر یا همراه با علائمی مانند افت تحصیلی، انزوا، یا آسیب به خود باشد، بهتر است از یک روانشناس یا مشاور کودک کمک بگیرید. متخصصان می‌توانند از روش‌هایی مانند رفتاردرمانی، بازی درمانی یا در موارد خاص، دارودرمانی استفاده کنند.

۱۰ نکته برای پیشگیری از رفتار پرخاشگرانه در کودکان خردسال

1. قوانین خانوادگی را به کودک آموزش دهید

کودکان تا زمانی که قوانین را نیاموزند، آن‌ها را درک نمی‌کنند. بنابراین، قوانین و انتظارات رفتاری را به‌وضوح برای آن‌ها مشخص کنید. (به مقاله “چگونه رفتار کودک خود را شکل دهیم و مدیریت کنیم” مراجعه کنید.)

2.”خودت را کنترل کن.” آن‌ها هنوز نمی‌توانند

به خاطر داشته باشید که کودکان خردسال کنترل طبیعی زیادی روی خود ندارند. شما باید به آن‌ها بیاموزید که هنگام عصبانیت، به جای لگد زدن، ضربه زدن یا گاز گرفتن، احساسات خود را با کلمات بیان کنند.

3.از تهدید اجتناب کنید

به جای گفتن “بس کن وگرنه…”، آموزش رفتار جایگزین همیشه مؤثرتر است. بی‌توجهی کوتاه به رفتارهای نامناسب جزئی و سپس توضیح این‌که کودک چه رفتاری باید انجام دهد، مفیدتر خواهد بود.

4.”آفرین!”

برای اینکه تنبیه مؤثر باشد، باید به طور مداوم صورت گیرد، نه فقط زمانی که کودک رفتار نادرستی دارد. وقتی کودک به شیوه‌ای مناسب رفتار می‌کند، مانند مهربانی و ملایمت، او را تحسین کنید و محبت واقعی نشان دهید. به او بگویید که چقدر “بزرگ” رفتار کرده است، به‌جای تمرکز صرف بر رفتارهای نامطلوب مانند ضربه زدن، لگد زدن یا گاز گرفتن.

5.”ما به یکدیگر آسیب نمی‌زنیم.”

کودک خود را به دقت زیر نظر بگیرید و در هنگام بازی مراقب درگیری‌ها باشید. اگر مشاجره جزئی است، فاصله خود را حفظ کنید و اجازه دهید کودکان خودشان آن را حل کنند. اما اگر کودکان وارد یک درگیری فیزیکی شوند که حتی پس از تذکر ادامه یابد، مداخله کنید. همین امر در مورد زمانی که یکی از کودکان در خشم شدیدی است و در حال ضربه زدن یا گاز گرفتن است، صدق می‌کند. کودکان را از هم جدا کنید و تا زمانی که آرام شوند، از هم دور نگه دارید. اگر درگیری بسیار شدید باشد، ممکن است لازم باشد بازی را متوقف کنید. به وضوح توضیح دهید که مهم نیست چه کسی “شروع کرده است”، زیرا هیچ توجیهی برای آسیب رساندن به یکدیگر وجود ندارد.

6.به جای دعوا کردن

به کودک خود بیاموزید که با لحن قاطعانه “نه” بگوید، پشتش را برگرداند یا به جای درگیری فیزیکی، سازش کند. با ارائه‌ی الگو، نشان دهید که حل اختلافات از طریق گفت‌وگو مؤثرتر و متمدن‌تر از استفاده از خشونت فیزیکی است.

7. از حواس‌پرتی‌های سالم استفاده کنید

در حالی که به کودک خود روش‌های مناسب واکنش را آموزش می‌دهید، منحرف کردن توجه او هنگام شروع عصبانیت نیز اشکالی ندارد. سرگرم کردن او با یک فعالیت دیگر می‌تواند به آرام کردنش کمک کند. فقط از “رشوه دادن” به او برای تغییر رفتار پرهیز کنید.

8.از تنبیه موقتی به‌ندرت استفاده کنید

استفاده از تایم‌اوت در مواقعی که رفتار کودک نامناسب است، اشکالی ندارد، اما باید به عنوان آخرین راه‌حل در نظر گرفته شود. (برای اطلاعات بیشتر، مقاله “چگونه یک تایم‌اوت بدهیم” را ببینید.)

9.کنترل خشم خود را حفظ کنید

یکی از بهترین راه‌های آموزش رفتار مناسب به کودک، مدیریت خشم خودتان است. اگر شما عصبانیت خود را به روش‌های آرام و صلح‌آمیز ابراز کنید، احتمالاً کودک شما نیز از این الگو پیروی خواهد کرد.

10.محکم بمانید

اگر لازم است کودک خود را تنبیه کنید، احساس گناه نکنید و از او عذرخواهی نکنید. اگر کودک احساس کند که شما نسبت به تصمیم خود تردید دارید، ممکن است تصور کند که او حق داشته و شما مقصر هستید. اگرچه تنبیه کودک خوشایند نیست، اما گاهی اوقات بخشی ضروری از فرزندپروری است. کودک شما باید درک کند که چه زمانی رفتار نادرستی داشته است. به او بیاموزید که مسئولیت اعمال خود را بپذیرد و آماده‌ی قبول پیامدهای آن باشد.