والدگری سمی: 10نشانه والدین سمی و روش های اصلاح آن

نشانه های والدگری سمی

فهرست مطالب

والدگری سمی چیست؟

والدگری سمی به الگوهای رفتاری والدینی اشاره دارد که به جای حمایت و پرورش سالم، باعث آسیب روانی و عاطفی در فرزندان می‌شوند. این رفتارها می‌توانند تأثیرات بلندمدتی بر سلامت روانی و روابط اجتماعی فرزندان داشته باشند. در ادامه، به بررسی نشانه‌ها و راه‌های اصلاح والدگری سمی می‌پردازیم.​

نشانه های والدین سمی

نشانه های والدین سمی از نظر کتاب «والدین سمی» نوشته‌ی سوزان فوروارد در 10 مورد زیر خلاصه میشود:

1. کنترل بیش از حد

والدین سمی معمولاً زندگی فرزندان خود را به شدت کنترل می‌کنند و اجازه تصمیم‌گیری مستقل به آن‌ها نمی‌دهند. این کنترل می‌تواند شامل انتخاب رشته تحصیلی، دوستان، شغل یا حتی مسائل جزئی روزمره باشد. در نتیجه، فرزندان احساس ناتوانی و عدم اعتمادبه‌نفس پیدا می‌کنند.

2.سوءاستفاده عاطفی

این والدین از کلمات و رفتارهای آسیب‌زننده برای تحقیر یا سرکوب فرزند استفاده می‌کنند. جملاتی مانند «تو هیچ‌وقت موفق نمی‌شی» یا «هیچ‌کس تو رو دوست نداره» می‌توانند به عزت نفس فرزند صدمه بزنند و منجر به اضطراب یا افسردگی شوند.

3.نادیده گرفتن نیازهای عاطفی

والدین سمی اغلب احساسات و نیازهای عاطفی فرزند را جدی نمی‌گیرند. آن‌ها ممکن است به جای گوش دادن و حمایت عاطفی، مشکلات فرزند را کوچک بشمارند یا بی‌اهمیت جلوه دهند. این مسئله منجر به احساس تنهایی و بی‌ارزشی در فرزندان می‌شود.

4.رفتارهای خودشیفته‌گونه

والدین خودشیفته همیشه خود را در اولویت قرار می‌دهند و انتظار دارند فرزندان نیز به خواسته‌ها و نیازهای آن‌ها توجه کنند. آن‌ها به ندرت احساسات فرزند را درک کرده و با او همدلی می‌کنند. این رفتار باعث می‌شود فرزند نتواند احساسات خود را ابراز کند و دچار سرخوردگی شود.

5.استفاده از فرزند به عنوان ابزار

برخی والدین سمی از فرزندان خود برای رسیدن به اهداف شخصی استفاده می‌کنند. مثلاً ممکن است از موفقیت‌های فرزند به عنوان وسیله‌ای برای افزایش اعتبار خود بهره ببرند یا فرزند را مجبور کنند که نقش حامی عاطفی یا اقتصادی برای آن‌ها ایفا کند.

6.رفتارهای پرخاشگرانه یا خشونت‌آمیز

خشونت فیزیکی، فریاد زدن یا تهدید کردن از نشانه‌های واضح والدین سمی است. این رفتارها باعث ایجاد ترس و اضطراب شدید در فرزندان می‌شود و می‌تواند منجر به بروز اختلالات روانی مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) شود.

7.وابستگی ناسالم

والدین سمی گاهی با ایجاد حس گناه یا مسئولیت‌پذیری افراطی، فرزندان خود را درگیر مشکلات شخصی‌شان می‌کنند. آن‌ها ممکن است از جملاتی مانند «اگر منو دوست داری، نباید منو تنها بذاری» استفاده کنند. این وابستگی ناسالم مانع رشد استقلال عاطفی فرزندان می‌شود.

8.انکار یا تحریف واقعیت

والدین سمی ممکن است تجربیات یا احساسات فرزند را نادیده بگیرند و او را به اغراق یا دروغ‌گویی متهم کنند. این رفتار باعث می‌شود فرزند به خود و احساساتش شک کند و به تدریج دچار بی‌اعتمادی نسبت به خود و دیگران شود.

9.عدم حمایت از موفقیت فرزند

برخی والدین به جای تشویق و حمایت از پیشرفت فرزندان، دستاوردهای آن‌ها را کم‌اهمیت جلوه می‌دهند یا حتی موفقیت‌هایشان را تحقیر می‌کنند. در برخی موارد، حسادت والدین به موفقیت فرزندانشان منجر به تخریب روحیه آن‌ها می‌شود.

10.ایجاد ترس و اضطراب

والدین سمی اغلب با تهدیدهای کلامی یا ایجاد فضای پرتنش، فرزند را در وضعیت دائمی استرس و اضطراب قرار می‌دهند. این ترس مداوم باعث می‌شود فرزندان در بزرگسالی همواره نگران قضاوت دیگران باشند و از برقراری روابط سالم خودداری کنند.

انواع والدین سمی

1. والدین کنترل‌گر

والدین کنترل‌گر سعی می‌کنند بر تمام جنبه‌های زندگی فرزند خود نظارت و تسلط داشته باشند. آن‌ها معمولاً اجازه تصمیم‌گیری به فرزندان نمی‌دهند و از شیوه‌هایی مانند تهدید، سرزنش یا القای احساس گناه برای کنترل آن‌ها استفاده می‌کنند.

ویژگی‌های والدین کنترل‌گر:

  • تصمیم‌گیری به جای فرزند در تمام امور زندگی.
  • نادیده گرفتن نیازها و خواسته‌های فرزند.
  • ایجاد وابستگی ناسالم.
  • القای احساس گناه برای حفظ کنترل.

تأثیرات بر فرزند:

  • کاهش اعتماد به نفس و ناتوانی در تصمیم‌گیری.
  • اضطراب و استرس دائمی.
  • شکل‌گیری شخصیت وابسته.

2. والدین خودشیفته

والدین خودشیفته به جای توجه به نیازهای فرزند، خود را در مرکز توجه قرار می‌دهند. آن‌ها معمولاً احساسات فرزندان را نادیده می‌گیرند و برای تأمین نیازهای عاطفی خود از فرزندان سوءاستفاده می‌کنند.

ویژگی‌های والدین خودشیفته:

  • توجه بیش از حد به ظاهر و موفقیت‌های خود.
  • ناتوانی در همدلی با دیگران.
  • تحقیر یا کوچک شمردن احساسات فرزند.
  • استفاده از فرزند برای افزایش اعتبار شخصی.

تأثیرات بر فرزند:

  • احساس بی‌ارزشی و عدم کفایت.
  • تلاش مداوم برای جلب تأیید والدین.
  • مشکلات در برقراری روابط عاطفی سالم.

3. والدین سوءاستفاده‌گر

این والدین ممکن است از نظر جسمی، کلامی، عاطفی یا حتی جنسی فرزندان خود را آزار دهند. آن‌ها معمولاً احساس گناه و ترس شدیدی در فرزندان ایجاد می‌کنند.

ویژگی‌های والدین سوءاستفاده‌گر:

  • تنبیه‌های شدید جسمی یا کلامی.
  • تحقیر و توهین مداوم.
  • ایجاد فضایی ناامن در خانه.
  • استفاده از ترس برای کنترل فرزند.

تأثیرات بر فرزند:

  • اضطراب و افسردگی شدید.
  • اختلالات استرسی پس از سانحه (PTSD).
  • مشکلات در اعتماد به دیگران.

4. والدین قربانی

والدین قربانی معمولاً خود را در نقش یک فرد مظلوم قرار می‌دهند و از فرزندان انتظار دارند که نقش نجات‌دهنده داشته باشند. آن‌ها با القای احساس گناه و مسئولیت‌پذیری بیش از حد، فرزند را درگیر مشکلات خود می‌کنند.

ویژگی‌های والدین قربانی:

  • شکایت مداوم از زندگی و دیگران.
  • متهم کردن فرزندان به بی‌توجهی.
  • استفاده از احساس گناه برای کنترل.

تأثیرات بر فرزند:

  • احساس مسئولیت افراطی نسبت به دیگران.
  • ناتوانی در بیان نیازهای شخصی.
  • شکل‌گیری روابط ناسالم در آینده.

5. والدین الکلی یا معتاد

والدین معتاد اغلب قادر به تأمین محیطی امن و پایدار برای فرزندان خود نیستند. مصرف مواد مخدر یا الکل باعث می‌شود آن‌ها رفتارهای غیرقابل پیش‌بینی و گاهی خشونت‌آمیز داشته باشند.

ویژگی‌های والدین معتاد:

  • عدم توجه به نیازهای اساسی فرزند.
  • رفتارهای پرخاشگرانه یا غیرقابل پیش‌بینی.
  • انکار مشکلات اعتیاد.
  • ایجاد محیطی پرتنش و ناپایدار.

تأثیرات بر فرزند:

  • اضطراب دائمی و احساس ناامنی.
  • بروز مشکلات اعتماد به نفس.
  • احتمال گرایش به رفتارهای اعتیادگونه در آینده.
تاثیرات والدین سمی

6. والدین وسواسی یا کمال‌گرا

این والدین از فرزندان خود انتظارات غیرواقع‌بینانه دارند و آن‌ها را تحت فشار شدید برای رسیدن به موفقیت‌های خاص قرار می‌دهند.

ویژگی‌های والدین کمال‌گرا:

  • انتقاد مداوم از عملکرد فرزند.
  • تمرکز بر اشتباهات و شکست‌ها.
  • نادیده گرفتن تلاش‌های فرزند.

تأثیرات بر فرزند:

  • اضطراب شدید و ترس از شکست.
  • کاهش عزت نفس.
  • احساس ناکافی بودن.

7. والدین بی‌تفاوت یا غایب

این والدین هیچ توجهی به نیازهای عاطفی یا حتی جسمی فرزند ندارند. غیبت آن‌ها می‌تواند فیزیکی (ترک خانواده) یا عاطفی (عدم حضور عاطفی) باشد.

ویژگی‌های والدین بی‌تفاوت:

  • نداشتن ارتباط عاطفی با فرزند.
  • نادیده گرفتن نیازهای جسمی و روحی کودک.
  • عدم مشارکت در تربیت فرزند.

تأثیرات بر فرزند:

  • احساس طردشدگی و تنهایی.
  • ناتوانی در ایجاد روابط عاطفی سالم.
  • مشکلات رفتاری یا تحصیلی.

رهایی از اثرات والدین سمی

رهایی از اثرات والدین سمی یک فرآیند پیچیده و گاهی طولانی است که نیاز به زمان، تلاش و پذیرش شخصی دارد. در کتاب «والدین سمی»، سوزان فوروارد به ارائه راهکارهایی برای کمک به افراد جهت رهایی از این اثرات و بهبود سلامت روانی خود پرداخته است. در اینجا، مراحل مختلف این فرآیند و روش‌هایی که می‌تواند به فرد کمک کند تا از زخم‌های ناشی از والدین سمی بهبود یابد، به تفصیل توضیح داده می‌شود:

1.شناخت و پذیرش اثرات والدین سمی

اولین گام برای رهایی از اثرات والدین سمی، شناسایی و پذیرش این اثرات است. بسیاری از افراد نمی‌دانند که رفتارهای والدین‌شان آسیب‌زا بوده‌اند و حتی ممکن است تا مدت‌ها اثرات منفی آن‌ها را نادیده بگیرند. اما هنگامی که فرد متوجه می‌شود که برخی از مشکلات روانی، اضطراب‌ها، مشکلات در روابط یا حتی مشکلات شغلی ناشی از تربیت سمی او هستند، می‌تواند فرآیند درمان را آغاز کند.

تمرین‌ها و راهکارها:

  • فکر کردن به تجربیات گذشته: نوشتن در دفتر خاطرات و تفکر عمیق درباره تجربیات دوران کودکی و شناسایی رفتارهای آسیب‌زننده والدین.
  • مراجعه به روانشناس: مشاوره با یک درمانگر می‌تواند به فرد کمک کند تا با روشن شدن گذشته‌اش، اثرات منفی والدین سمی را شناسایی کند.

2.پرداختن به احساسات سرکوب‌شده

کودکانی که تحت تأثیر والدین سمی قرار می‌گیرند، اغلب احساسات خود را سرکوب می‌کنند تا از حملات یا سرزنش‌های والدین جلوگیری کنند. این سرکوب احساسات می‌تواند به مشکلات روانی و عاطفی در بزرگسالی منجر شود. آزاد کردن این احساسات سرکوب‌شده و مواجهه با آن‌ها یکی از بخش‌های مهم رهایی از اثرات والدین سمی است.

تمرین‌ها و راهکارها:

  • ابراز احساسات: صحبت کردن با یک فرد مورد اعتماد یا نوشتن نامه‌ای به والدین (حتی اگر نامه ارسال نشود) می‌تواند به آزادسازی احساسات کمک کند.
  • آشنایی با هیجان‌ها: تمرین‌های خودآگاهی برای شناسایی و پذیرش احساسات و هیجان‌ها، مانند احساس خشم، ترس یا غم.
  • مدیتیشن و ذهن‌آگاهی: این تکنیک‌ها می‌توانند به فرد کمک کنند تا احساسات و افکار منفی خود را شناسایی کرده و با آن‌ها کنار بیاید.

3.یادگیری مهارت‌های برقراری مرزهای سالم

والدین سمی معمولاً مرزهای نادرستی با فرزندان خود می‌گذارند یا اصلاً مرزهایی نمی‌گذارند. بنابراین، یکی از مهارت‌های اساسی که فرد باید در فرآیند رهایی از اثرات والدین سمی بیاموزد، یادگیری برقراری مرزهای سالم است. این مرزها به فرد کمک می‌کنند تا از آسیب‌های عاطفی بیشتر جلوگیری کرده و استقلال خود را بازیابد.

تمرین‌ها و راهکارها:

  • آموختن گفتن “نه: تمرین گفتن «نه» به دیگران بدون احساس گناه و ترس از طرد شدن.
  • ایجاد مرزهای عاطفی و فیزیکی: مشخص کردن خطوط قرمزی که افراد نمی‌توانند آن‌ها را نقض کنند، مثلاً در مورد حریم خصوصی یا مسائل عاطفی.
  • پذیرش خود و دیگران: یاد گرفتن این که پذیرش و احترام به مرزهای دیگران را تمرین کنیم، حتی اگر این مرزها از والدین یا دیگر اعضای خانواده باشند.

4.مقابله با احساس گناه و شرم

والدین سمی اغلب از احساس گناه برای کنترل فرزندان استفاده می‌کنند. این می‌تواند منجر به ایجاد احساس گناه و شرم در بزرگسالی شود، حتی زمانی که فرد هیچ تقصیری نداشته باشد. رهایی از این احساسات یکی از مهم‌ترین گام‌ها برای بهبود سلامت روان است.

تمرین‌ها و راهکارها:

  • شناسایی احساس گناه غیرمنطقی: بررسی این که آیا احساس گناه به‌طور معقول و منطقی است یا تنها یک الگوی یادگرفته‌شده از کودکی است.
  • بخشیدن خود: تمرین پذیرش اشتباهات و پذیرش اینکه انسان‌ها حق اشتباه دارند.
  • فهمیدن تفاوت میان مسئولیت‌پذیری و گناه: پذیرش مسئولیت‌پذیری برای تصمیمات خود بدون اینکه خود را بابت گذشته سرزنش کنیم.

5.بازسازی عزت نفس و اعتماد به نفس

والدین سمی معمولاً با رفتارهای خود عزت نفس فرزند را تخریب می‌کنند. بازسازی این عزت نفس یکی از اصلی‌ترین مراحل رهایی از اثرات آن‌ها است. این فرایند شامل یادگیری ارزشمند بودن، پذیرفتن خود و اعتماد به توانایی‌ها است.

تمرین‌ها و راهکارها:

  • تمرینات اعتماد به نفس: فهرست کردن دستاوردهای شخصی و موفقیت‌ها و تأکید بر توانایی‌های خود.
  • تمرین محبت به خود: تلاش برای مراقبت از خود و پذیرش خود به همان‌طور که هستیم.
  • تمرینات تقویت عزت نفس: استفاده از جملات مثبت و تأکیدی در طول روز برای ایجاد نگرش مثبت به خود.

6.دریافت حمایت از درمانگران و گروه‌های حمایتی

درمان فردی و یا حتی شرکت در گروه‌های حمایتی می‌تواند کمک بزرگی برای رهایی از اثرات والدین سمی باشد. درمانگران می‌توانند به فرد کمک کنند تا عمیق‌تر با مسائل خود روبرو شده و راهکارهای عملی برای بهبود وضعیت خود پیدا کند.

تمرین‌ها و راهکارها:

  • مراجعه به روانشناس یا مشاور: درمانگر می‌تواند به فرد در شناسایی الگوهای رفتاری منفی کمک کند و روش‌های مقابله با آن‌ها را آموزش دهد.
  • گروه‌های حمایتی: پیوستن به گروه‌هایی که افراد مشابه در آن‌ها حضور دارند و تجربه‌های مشابهی را از سر گذرانده‌اند می‌تواند احساس حمایت و همدلی ایجاد کند.

7.قطع یا بهبود رابطه با والدین سمی

یکی از تصمیمات مهمی که افراد باید در فرآیند رهایی از اثرات والدین سمی اتخاذ کنند، این است که آیا باید رابطه خود را با والدین سمی قطع کنند یا آن را بهبود بخشند. این تصمیم باید بر اساس نیازهای عاطفی فرد و توانایی‌های او در برقراری مرزهای سالم گرفته شود.

تمرین‌ها و راهکارها:

  • تصمیم‌گیری آگاهانه: فرد باید تصمیم بگیرد که آیا قادر به حفظ رابطه با والدین سمی است یا باید فاصله بگیرد تا سلامت روان خود را حفظ کند.
  • گفتگو و برقراری مرزهای جدید: اگر فرد تصمیم به ادامه رابطه می‌گیرد، باید مرزهای جدید و روش‌های جدید ارتباطی را با والدین سمی برقرار کند.
  • قطع رابطه یا کاهش تماس: در مواردی که آسیب‌ها بیش از حد است، قطع رابطه یا کاهش تماس به منظور حفظ سلامت روان ممکن است بهترین گزینه باشد.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *